Her yağdığında, sanki hayatımda ilk defa görüyormuş gibi hayrete düşen, mutlu olan ve seyretmekten kendini alamayan bir yapıya sahibim. Gürleyen gök ve çakan şimşek beni ürkütmek yerine gülümsetir. Elimde ne varsa bir kenara bırakır izlemeye koyulurum.
Benimki saf bir mutluluk. Kaygısız. İlkel. Belki biraz bencil. Ne oto yıkamacıları düşünen, ne yağmur sensörü ile tıkanan trafik hakkında endişe eden bir mutluluk. Ne de dolu darbesiyle ilerde lekelenecek olan kayısıları umursayan. Yeter ki yağsın. Ben de seyredeyim.
Yine öyle oldu. Bir yağdı bir yağdı ki...
2 yorum:
İnsan kendini anlamak istiyorsa yağmuru dinlemeli.
bir diğeri neydi? kazacaksın mezarını, yatacaksın içine. ne var ne yoksa çıkar içinde.
Yorum Gönder